Door de ogen van een vrijwilliger

A Littel Fun
Op 17 jarige leeftijd ging ik voor het eerst mee met een vakantie voor mensen met een lichamelijke beperking. Mijn vader was “hoofdleider” van de vakantieweek in Wijk aan Zee die ieder jaar door Ofinka werd georganiseerd. Op het laatste moment kwam hij begeleiders te kort. Eigenlijk vond hij mij te jong maar vooruit dan maar…
Na 1 keer was ik verkocht! Wat een feest, wat een enthousiasme, wat was ik moe maar wat had ik ook een energie opgedaan. En wat zou deze vakantie in veel opzichten mijn leven veranderen. Een aantal jaar later ontmoette ik tijdens de vakantieweek in Wijk aan Zee de jongen die uiteindelijk mijn man zou worden.
In 2003 kregen Jilles en ik een relatie en werd ik ook onderdeel van de vakantieweek van zijn ouders. Een prachtig initiatief dat wij met liefde zullen voortzetten als zij het niet meer kunnen.
De liefde gevonden in een gedeelde passie. Want dat is de beste omschrijving van wat wij doen. Een week lang jezelf op een tweede plek zetten en je gast alle tijd en aandacht geven. Dat doe je niet omdat het moet maar omdat je er zelf plezier in hebt.
Deze passie dragen wij nu ook weer over aan onze kinderen. Vanaf hun geboorte gaan zij mee op vakantie. En dat brengt hen een rijkdom die ik van te voren niet had kunnen bedenken. Zij zijn mooie, sociale mensen met oog voor hun omgeving en mensen die het minder hebben. Zij zien alle gasten en begeleiders als familie. Op het schoolplein werd mij zelfs door juf gevraagd: “hebben jullie zoveel mensen met een beperking in de familie ?”
En als je mij vraagt naar de mooiste momenten, dan blijkt het vooral in de kleine dingen te zitten. Een gast even lekker rechtop in bed laten zitten voordat je met de hectiek van de dag begint, iemand lekker lang onder de douche laten omdat daar normaal geen tijd voor is, samen zwemmen in het warme water van het bron bad en helemaal kunnen ontspannen, mijn lieve baby’s geknuffeld zien worden door hun hele “bonus-familie”, mijn dochter voorop een scootmobiel lekker rondjes rijden, iedereen die aan het dansen is op de muziek van een band, de hechte band die we extra voelen op de moeilijke momenten. Zo kan ik doorgaan.
Het is een feest. Ieder jaar weer.
– Jonne Littel